BOOTTOCHT VECHT 2007
BOOTTOCHT op de Vecht van zondag, 3 juni 2007
Wie dit uitje op het water op 3 juni heeft georganiseerd en gepland, mag het volgende keer weer doen, want het was werkelijk ideaal weer, geen wolkje aan de hemel en een heerlijk warm zonnetje. De Vecht lag vriendelijk stromend onder onze voeten, en de landhuizen, en kasteel Nijenrode, en de zonovergoten tuinen aan weerszijden van de oevers trokken als een ‘lust voor het oog’ voorbij, het cliché is waar. Denk verder aan de talrijke boten van allerlei (prijs)klassen die uit de loodsen tevoorschijn waren gekomen om te gaan spelevaren, en te worden bewonderd, én voeg daarbij het schoons dat die boten bevolkte…ja, de (weinige) thuisblijvers hadden echt ongelijk, al was de ruime boot wel al bijna vol.
De jaarlijkse familiedag speelde zich aldus heel relaxed af, en de stemming kreeg in de namiddagzon met behulp van drank en lekkere hapjes geleidelijk een bijna onaards vreedzaam karakter. Bijna vergeet ik nog de muziek! Ron en de Sinays zorgden op het achterdek met hun gitaren voor een doorlopende voorstelling. Vele (Indische) evergreens klonken over het water tot verrassing en vermaak van passanten, walbewoners, hengelaars, en terraszitters.
Het mooie van de ‘familiedag’ is ook dat er moeders zijn, dit keer drie in getal, de moeders van Hideko, Ron, en Sady, en dat er kinderen en kleinkinderen zijn, dit keer (o.a.) van Bauke, Esther en Soerajja. Als je die tafereeltjes beziet van oma’s, kinderen en kleinkinderen die zo happy in de weer zijn, en je gedachten dwalen af naar het even heel ver weg lijkende verleden, dan vraag je je verwonderd af, waarom alles zo heeft moeten zijn. Het leven gaat zoals het gaat, roept Pans Schomper dan meteen (zie zijn boek “Indië vaarwel, de belofte van de eierboer”). Het aardige van de familiedag is verder dat er gelegenheid is tot gesprekken, zoals met Ton en Irene, de Japan-reizigers.
Is er dan niets aan te merken? Wel, er is een komisch incident te melden. Toen het schip terug in Maarssen bij een steiger leek te gaan aanmeren, maakten Molly en haar vriend als eersten een –ietwat gewaagde maar geslaagde- overstap naar de oever. Maar daar staande, zagen ze dat niemand hen volgde omdat de boot vervolgens weer de Vecht opvoer. Iemand had intussen namelijk tegen de schipper opgemerkt dat de vaartijd nog niet om was…Zelden heb ik mensen zo verbouwereerd zien kijken. Sorry, Molly. (HG)