Japanreisverslag 10-20 oktober 2010                                                      Robert de Gruiter, JIN lid  

 

Zodra ik in Japan voet aan de grond had gezet, voelde ik dat dit land heel anders was dan alle andere landen, die ik ken…

Het is overdreven om te zeggen dat ik me vanaf de eerste minuut meteen helemaal thuis heb gevoeld, maar er was meteen wel een speciaal gevoel, dat ik niet exact kan omschrijven.

 

Ik had van te voren al bedacht, dat deze reis mogelijk een positieve uitwerking zou kunnen hebben op de tot nu toe uiterst verwarrende gevoelens over mijn Japanse afkomst.

Om het beste resultaat te behalen, zou ik helemaal open moeten staan voor “het breekmoment” en als dat er dan was, zou ik me er aan moeten overgeven.

Voor JIN-ers, die herenigd worden met hun Japanse familie zal het moment van hereniging ook vaak het “breekmoment” zijn.

 

Voor mij kwam dat breekmoment op de vierde dag, boven op de berg Mt. Insana, waar een uitkijkplateau was gerealiseerd.

Bovenop die berg, met uitzicht over Nagasaki, de haven en de schitterende kust met kleine eilandjes er voor, bedacht ik dat mijn familie hier misschien ook heeft gestaan en dit overweldigende tafereel heeft aanschouwd.

Ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat ik de hele situatie heb geromantiseerd, maar wat goed lijkt voor mijn ziel is in dit geval belangrijker dan alles nuchter ervaren.

 

Vanaf die vierde dag, ging ik me steeds beter voelen, ik wist nu dat Japan een schitterend land is en dat ik trots op mijn Japanse afkomst en uiterlijk kon zijn.

Een kleine anecdote kan dit nog toelichten…

In Tokyo lag ons hotel dicht bij een metrostation met in de omgeving vele banken en verzekeringskantoren.

‘s-ochtends, na een vroeg ontbijt ben ik nog een uurtje gaan wandelen in de omgeving, wandelen is niet het juiste woord,

want ik wilde de mensen op weg naar hun werk zien..

Uit het metrostation kwam een grote stroom mensen:

Mannen in donker pak, donker tasje onder de arm..

Vrouwen in donker mantelpakje, donker tasje onder de arm..

Ikzelf: donker pak, donker tasje onder de arm..

Omdat ik zelf mijn hele leven bij grote banken heb gewerkt, kwam vanzelf de gedachte in me op:

ik kan zo met een stroom mensen mee een van die kantoren in en niemand,

die ook maar zou denken: die hoort hier niet..

 

Toen ik dit aan onze gids vertelde, beaamde Akiko dit volmondig:

Jij ziet er precies zo uit als de (oudere) Japanse Bankemployee.

 

Hoewel me natuurlijk is opgevallen dat Japan een schitterend land is en de Japanners (onverwacht) warm en hartelijk waren, heb ik deze reis niet in de eerste plaats als toeristisch ervaren.

De emotionele kant ervan heb ik steeds op de eerste plaats gesteld, en die uitkomst lijkt positief uit te pakken.

Ik heb wel van alles aan onze gids Akiko gevraagd over de Japanse samenleving,

dit omdat ik echt een cijfermens ben en altijd geinteresseerd ben in statistische gegevens.

 

Deze reis heeft voor mij positief uitgepakt, het is niet zo dat ik nu van opstaan tot aan slapen gaan de hele dag loop te zingen, maar ik ben zeker een (veel) minder tobbend en met zijn

verleden worstelend mens geworden en dat is heel waardevol..

 

Ik dank de Japanse regering en de Japanse Ambassade dan ook uit de grond van mijn hart, voor het faciliteren van deze voor mij zo belangrijk gebleken reis.

Natuurlijk gaat mijn dank ook uit naar de JIN-vereniging, die heel veel werk aan de voorbereiding van deze reis heeft gehad.

Ik hoop, dat ook in volgende jaren andere JIN-ers deze reis mogen maken en soortgelijke positieve ervaringen er uit kunnen halen.

Ook gaat mijn dank naar mijn medereizigers: Joyce, Josephine, Yvonne en Anton, we hebben het heel gezellig met elkaar gehad en er is nooit ook maar de geringste wanklank tussen ons geweest, hoewel we bij vertrek praktisch vreemden voor elkaar  waren, dus ook wat dat aangaat: niets dan lof..

 

Meer kan ik er niet over zeggen, maar ik denk dat alles wat er echt toe doet, zeker benoemd is..

 

Met de hartelijkste groet,

uit een dankbaar hart

 

Uw Robert