children’s tears preview 2014
[:nl]
Yuki heeft voor haar film ook interviews opgenomen met ex-geïnterneerden onder wie Henriëtte, en laat ook beelden zien van het bezoek van de groep die in 2002 naar Japan reisde in het kader van het Peace Exchange Program van de Japanse regering. Mary maakte daar deel van uit evenals Marcel, Nippy en Hideko.
Aanstaande vrijdag 5 december is de enige kans om deze film te zien. Helaas moest het op Sinterklaasdag, er was geen andere mogelijkheid. (Aanmeldingen s.v.p. naar jinmail@chello.nl). Een dvd komt misschien uit, maar dat zal geruime tijd duren. Eerst zal Children’s Tears zijn weg moeten vinden op de internationale festival podia, en tenslotte in Japan zelf in de filmhuizen. Yuki-san zal op 5 december aanwezig zijn en de film inleiden. Na afloop is er ruim gelegenheid met haar te spreken onder het genot van een kop koffie.
Zie hierna voor de details van de vertoning van Children’s tears, searching for Japanese Fathers (50 minuten).
[:en]
Over Yuki Sunada en Children’s Tears
Yuki Sunada is een jonge Japanse die in Kyoto woont. Zij heeft filmopleidingen genoten aan de University of California en van Londen waar zij haar Master diploma behaalde in ‘documentaires’. Zij werkt bij een internationaal reclamebureau in Japan als mediamanager en is daarnaast zelfstandig producer/regisseur/documentairemaker.
Ze heeft al vele korte films op haar naam staan. De bekendste is ‘Dear Grandfather, I am in England.’ Deze film won een prijs voor beste documentaire in Engeland in 2004. Onderwerp van de film is de strijd in Birma tussen Japanse en Engelse militairen, met de persoonlijke invalshoek van Yuki: haar grootvader nam daar deel aan de strijd. Zij geeft hierin tevens aandacht aan de naoorlogse toenadering tussen veteranen organisaties van de voormalige vijanden. Hun ontmoetingen zijn in de film opgenomen. Dit aspect maakt deze prijswinnende documentaire des te interessanter en ontroerender.
Yuki is in haar werk geïnteresseerd in de nasleep van WO II in Japan en de effecten op de naoorlogse relaties van Japan met het oog op verzoening en vrede. In 2005 en volgende jaren interviewde zij voor het (Japanse) Nationale Archief Japanse veteranen. In dat verband leerde zij Kaoru Uchiyama kennen en diens zoekacties naar vaders. Vandaar kwam zij in contact met Japans Indische nakomelingen in Nederland. Dit heeft uiteindelijk geleid tot het maken van de film Children’s Tears. Daarin combineert zij de WO-geschiedenis met een persoonlijke thematiek: het zoeken van de onbekende of afwezige vader.
Prominent in de film zijn de lotgevallen van Nippy Noya, Mary Dehne, en Ron Meijer. Ook komt diens moeder aan het woord die dierbare herinneringen bewaart aan haar eerste liefde (dit verhaal is na te lezen in het boek ‘Liefde in oorlogstijd’ van Steffie van den Oord). Mary Dehne’s inmiddels overleden vader is uiteindelijk getraceerd, maar het contact met de familie verliep helaas moeizaam waardoor veel informatie nog ontbreekt. Zie voor haar verhaal het boek van Pakhan, getiteld Het leven gaat door. De vader van Nippy Noya was één van de eersten die door Uchiyama in 1996 is opgespoord. Hij was overleden, maar Nippy is door zijn halfbroer Hiroharu Nakata goed ontvangen en samen hebben zij het graf van hun vader bezocht. In het vorig jaar in Japan verschenen boek van Yu Takei (Oranda kara no shiroi iraijo) wordt van deze episode een zeer ontroerende beschrijving gegeven. Op het concert van 29 juni 2013 in Utrecht speelden de kleindochters van Hiroharu (Aoi en Shiori) mee op piano met percussionist Nippy. Yuki maakte daar de slotopnamen van de film met de verzamelde Japans-Indische nakomelingen en de bevriende relaties, onder wie Nobuo en Masako Yoshioka van het Japan Netherlands Culture Centre, die hiervoor uit Kobe waren overgekomen.
Yuki heeft voor haar film interviews opgenomen met ex-geïnterneerden onder wie Henriëtte, en laat ook beelden zien van het bezoek van de groep die in 2002 naar Japan reisde in het kader van het Peace Exchange Program van de Japanse regering. Mary maakte daar deel van uit evenals Marcel, Nippy en Hideko.
We zijn zeer benieuwd naar het uiteindelijke resultaat. Aanstaande vrijdag 5 december is de enige kans om deze film te zien. Helaas moest het op Sinterklaasdag, er was geen andere mogelijkheid. (Aanmeldingen s.v.p. naar jinmail@chello.nl). Een dvd komt misschien uit, maar dat zal geruime tijd duren. Eerst zal Children’s Tears zijn weg moeten vinden op de internationale festival podia, en tenslotte in Japan zelf in de filmhuizen.
Yuki-san zal op 5 december aanwezig zijn en de film inleiden. Na afloop is er ruim gelegenheid met haar te spreken onder het genot van een kop koffie.
Zie hierna voor de details van de vertoning van Children’s tears, searching for Japanese Fathers (50 minuten).
[:ja]
Over Yuki Sunada en Children’s Tears
Yuki Sunada is een jonge Japanse die in Kyoto woont. Zij heeft filmopleidingen genoten aan de University of California en van Londen waar zij haar Master diploma behaalde in ‘documentaires’. Zij werkt bij een internationaal reclamebureau in Japan als mediamanager en is daarnaast zelfstandig producer/regisseur/documentairemaker.
Ze heeft al vele korte films op haar naam staan. De bekendste is ‘Dear Grandfather, I am in England.’ Deze film won een prijs voor beste documentaire in Engeland in 2004. Onderwerp van de film is de strijd in Birma tussen Japanse en Engelse militairen, met de persoonlijke invalshoek van Yuki: haar grootvader nam daar deel aan de strijd. Zij geeft hierin tevens aandacht aan de naoorlogse toenadering tussen veteranen organisaties van de voormalige vijanden. Hun ontmoetingen zijn in de film opgenomen. Dit aspect maakt deze prijswinnende documentaire des te interessanter en ontroerender.
Yuki is in haar werk geïnteresseerd in de nasleep van WO II in Japan en de effecten op de naoorlogse relaties van Japan met het oog op verzoening en vrede. In 2005 en volgende jaren interviewde zij voor het (Japanse) Nationale Archief Japanse veteranen. In dat verband leerde zij Kaoru Uchiyama kennen en diens zoekacties naar vaders. Vandaar kwam zij in contact met Japans Indische nakomelingen in Nederland. Dit heeft uiteindelijk geleid tot het maken van de film Children’s Tears. Daarin combineert zij de WO-geschiedenis met een persoonlijke thematiek: het zoeken van de onbekende of afwezige vader.
Prominent in de film zijn de lotgevallen van Nippy Noya, Mary Dehne, en Ron Meijer. Ook komt diens moeder aan het woord die dierbare herinneringen bewaart aan haar eerste liefde (dit verhaal is na te lezen in het boek ‘Liefde in oorlogstijd’ van Steffie van den Oord). Mary Dehne’s inmiddels overleden vader is uiteindelijk getraceerd, maar het contact met de familie verliep helaas moeizaam waardoor veel informatie nog ontbreekt. Zie voor haar verhaal het boek van Pakhan, getiteld Het leven gaat door. De vader van Nippy Noya was één van de eersten die door Uchiyama in 1996 is opgespoord. Hij was overleden, maar Nippy is door zijn halfbroer Hiroharu Nakata goed ontvangen en samen hebben zij het graf van hun vader bezocht. In het vorig jaar in Japan verschenen boek van Yu Takei (Oranda kara no shiroi iraijo) wordt van deze episode een zeer ontroerende beschrijving gegeven. Op het concert van 29 juni 2013 in Utrecht speelden de kleindochters van Hiroharu (Aoi en Shiori) mee op piano met percussionist Nippy. Yuki maakte daar de slotopnamen van de film met de verzamelde Japans-Indische nakomelingen en de bevriende relaties, onder wie Nobuo en Masako Yoshioka van het Japan Netherlands Culture Centre, die hiervoor uit Kobe waren overgekomen.
Yuki heeft voor haar film interviews opgenomen met ex-geïnterneerden onder wie Henriëtte, en laat ook beelden zien van het bezoek van de groep die in 2002 naar Japan reisde in het kader van het Peace Exchange Program van de Japanse regering. Mary maakte daar deel van uit evenals Marcel, Nippy en Hideko.
We zijn zeer benieuwd naar het uiteindelijke resultaat. Aanstaande vrijdag 5 december is de enige kans om deze film te zien. Helaas moest het op Sinterklaasdag, er was geen andere mogelijkheid. (Aanmeldingen s.v.p. naar jinmail@chello.nl). Een dvd komt misschien uit, maar dat zal geruime tijd duren. Eerst zal Children’s Tears zijn weg moeten vinden op de internationale festival podia, en tenslotte in Japan zelf in de filmhuizen.
Yuki-san zal op 5 december aanwezig zijn en de film inleiden. Na afloop is er ruim gelegenheid met haar te spreken onder het genot van een kop koffie.
Zie hierna voor de details van de vertoning van Children’s tears, searching for Japanese Fathers (50 minuten).
[:]